Welke beelden blijven plakken als je de slaap uit je ogen wrijft? In The Gathering Dark trekt Valérie Naessens naar de plek waar de ziel het woord voert en het onderbewuste de plak zwaait. Elk beeld is een raam met uitzicht op de innerlijke wereld van de dromer.

De reeks treedt buiten de grenzen van de logica. Net zoals het brein in dromen willekeurige herinneringen en indrukken aan elkaar rijgt, combineert Naessens flarden van impressies die op het eerste gezicht niet bij elkaar horen. Ze slaapwandelt door de straten van het onderbewustzijn en werpt regels en beperkingen af.

Schaduwen lijken niet te kloppen. Details verdwijnen in een waas, alsof het vergeten al is begonnen. Andere elementen vallen door het kleurcontrast net extra op. Alles is belangrijk, niets is belangrijk. Er is geen duidelijk begin of eind.

Wat is echt en wat is illusie? Welk verhaal probeer je jezelf te vertellen? Hoe dun is de lijn tussen wat we geloven en wat we ervaren?

Tijdens een vakantie met vrienden schrikt Valérie Naessens ‘s nachts wakker door haar eigen gegil. Haar geest heeft de touwtjes van haar lichaam in handen en schreeuwt een einde aan haar nachtrust. Ook vrienden ontwaken. Hun vragen bij het ontbijt en haar ongemakkelijke relatie met dromen vormen de basis voor de reeks.

Het liefst wil ze wat ze in haar slaap heeft gezien zo snel mogelijk vergeten. De nacht blijft haar daarentegen oneindig bekoren. Als het huis slaapt, valt alles in de plooi en is er ruimte om te zijn en te observeren. De nacht is de pauzeknop van de wereld, alle scherpe randen verdwijnen en enkel de essentie blijft overeind. De duisternis spreidt een deken van rust uit om zacht op te landen. Je keert naar binnen en dan doemen ze vanzelf op: de willekeurige herinneringen en indrukken, als in een droom.