“Het zijn net schilderijen”, zegt zowat iedereen die het werk van Valérie Naessens te zien krijgt. In 2017 vond de fotografe in haar camera een compagnon terug die haar tot rust brengt. Sindsdien trekt ze er bij grauwe weersomstandigheden op uit om de verhalen die ze wil vertellen te vangen in beeld.

Daarvoor volgt Valérie haar eigen ritme. Als ze zichzelf de tijd gunt om rond een onderwerp heen te dansen en om haar werk te laten rijpen, ontstaan de mooiste dingen.

Valérie waakt erover dat ze de werkelijkheid niet registreert zoals die bestaat. Ze focust op details en vindt schoonheid in fragmenten van de realiteit. Haar foto’s zijn een weergave van haar geest en vloeien mee met de bochten van haar leven. Het woord dat voelbaar voor de lens uit zweeft is dan ook emotie. De beelden zijn sfeervol en filmisch, verhalend en vervreemdend. De kleuren zijn zacht en gedempt.

Ook het spel dat ze speelt met scherpte kenmerkt haar werk. Door de sluimer toe te laten, stelt ze scherp op gevoel. De mysterieuze sluier van ruis die over haar beelden hangt, doet denken aan analoge fotografie. Valérie maakt er een punt van om in de nabewerking van haar foto’s niet verder te gaan dan wat in de donkere kamer mogelijk is. Zo slaagt ze erin om de sfeer van vervlogen tijden te vatten in beeld. Dat doet ze op haar eigen schilderachtige manier en op haar eigen tempo.